یکی از رایج ترین مشکلاتی که در بحث ترجمه دیده می‌شود، خصوصا ترجمه های مربوط به قراردادها و موافقت نامه هایی که بین شرکت های ایرانی و همتاهای خارجی آنها امضا می‌شود، بحث وفادار ماندن به اصل و مفهوم غیر لغوی متون می‌باشد
گرچه اکثر مترجمان از سطح دانش بسیار بالایی برخوردار هستند، ولی بعضاً دیده می‌شود که در مواردی که در ظاهر، ساختار و انتخابِ لغاتِ مناسب و به جایی داشتند، مفهوم متن فارسی با منظور متن اصلی و یا بالعکس همخوانی ندارد. شاید یکی از علل این امر، محدود بودن تجربه های مترجمی در بستر جامعه ی خارج از کشور و نبود ارتباط مستقیم و متداوم با همتاهای خارجی باشد
بدیهی است که در شرایطی که درک کافی و جامع از مضمون و نکاتِ پنهانی متن وجود نداشته باشد، خلأ هایی در ترجمه پدید میایند که راه را برای برداشت های غلط و پیش فرض های نادرست هموار می‌کنند. تحت چنین شرایطی، اشتباه و خطا های نا خواسته در زمینه عمل به مفاد قرارداد به راحتی امکان پذیر می‌شوند و درست همین جا هست که میبینیم در خیلی از موارد مربوط به قرارداد های بین‌المللی، این طرف ایرانی است که محکوم به پرداخت غرامت و جریمه های سنگین مادی می‌شود
یکی از راهکار های اساسی و کاربردی برای پیشگیری از اینگونه مسائل، رایزنی ها ی مداوم بین مترجمین، وکلا و همتاهای آنها می‌باشد. گرچه مترجم هر کشور و وکیل هر شرکت موظف به وفادار ماندن به اصل و قانون می‌باشد، شاهد هستیم که در کشورهای مختلف، در مقایسه با کشور ما ایران، اصلِ نانوشته ی حمایتِ تام از منافعِ «خودی» ، بسیار بیشتر مورد توجه و احترام قرار دارد. پس هر بار هنگام بازنگری و یا ترجمه، به یاد داشته باشیم که با دقت نظر ، راه های سوء برداشت از متون قرارداد را بر همتای خارجی، تا حد ممکن ببندیم و محدود کنیم
